Witajcie! Zapraszamy Was na wirtualną podróż do kolejnego włoskiego miasta. Mamy nadzieję że kolejny raz przypomnimy Wam słoneczne, wakacyjne dni !
Jeśli nie widzieliście poprzednich naszych wpisów, zapraszamy do naszych aktualności. Znajdziecie w nich odcinki 1-3.
ODCINEK 4
Lucca – Rodzinne miasto kompozytora Giacoma Pucciniego, urodził się tutaj także kolarz Mario Cipollini, jest też siedzibą archidiecezji. W mieście znajduje się parafia Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego pod wezwaniem św. Stanisława Kostki.
Najlepszym sposobem aby rozpocząć odkrywanie Lukki jest spojrzeć na nią z góry.
- Torre Guinigi – wspinając się po potężnych murach na wieżę Guinigi lub wchodząc jeszcze wyżej pokonując 207 stopni. Z tych punktów można podziwiać wspaniały widok na dachy całego miasta, który pozwala docenić piękno toskańskiego krajobrazu. Wieża została zbudowana przez bogatą i wpływową rodzinę kupców Lukki w XV w. Ma 45 m wysokości, a na szczycie znajduje się wiszący ogród. By dotrzeć na samą górę trzeba pokonać aż 230 schodków.
- Torre delle Ore – jest chyba najważniejszą atrakcją wśród turystów. Zainstalowany w 1754 r. Żeby dostać się na samą górę to trzeba pokonać 207 drewnianych stopni.
- Piazza dell’ Anfiteatro – sama nazwa mówi co się tu kiedyś znajdowało na tym najpiękniejszym placu we Włoszech. Kościół San Michele zwany także del Foro stoi gdzie kiedyś znajdowało się centrum starożytnej Lukki. Dwie główne ulice Via Fillungo i via San Paolino dziś główne ulice z handlowe i gastronomiczne utrzymują styl starożytnego Rzymu.
- Duomo di San Martino – pierwsza rzecz, która rzuca się w oczy to asymetria prawej strony elewacji Duomo, która musiała się dostosować do już istniejącej dzwonnicy. Na polichromowej fasadzie inspirowanej katedrą w Pizie znajduje się pomnik Św. Marcina w akcie podzielenia się swoim płaszczem z bezdomnym. Po prawej stronie znajduje się labirynt, który odnosi się do mitu Ariadny i Tezeusza i symbolicznie do drogi, którą trzeba podjąć w życiu aby szukać drogi odkupienia. Wnętrze ma 3 nawy i zachowuje niezwykłe dzieła sztuki:
Pomnik Pogrzebowy Ilaria del Carretto
Żona pana Lucca Paolo Guinigi
Najciekawszą budowlą miasta są mury Lukki. Nie tyle zdumiewa ich wysokość 12 m, ich długość 4 km i szerokość 30 metrów jak 4 pasy autostrady. Z całą tą przestrzenią naturalne było że miasto przekształciło tę przestrzeń w piękną, wysadzaną drzewami aleję, po której można spacerować, uprawiać sport, organizować imprezy. Miasto podziwiane jest na całym świecie ze względu na swoje walory architektoniczne. Są jedynym przykładem współczesnych murów, które przetrwały nienaruszone aż do dziś. Nigdy nie służyły do obrony miasta ale ochroniły miasto przed wielką powodzią rzeki Serchio w 1812 r.
Lucca jest położona w niezwykłym naturalnym krajobrazie. Szkoda byłoby nie skorzystać podczas pobytu w Lucce z tych walorów. Kilka minut od miasta znajduje się Park rzeczny rzeki Serchio, gdzie można spacerować, pływać kajakiem lub prostu wybrać się na piknik.
Kuchnia Lukki wykorzystuje bogatą tradycję toskańską. Biedna, oryginalna, zawsze wykorzystująca produkty lokalne. Wśród pierwszych dań wyróżniają się zupy takiej jak zupa orkiszowa z fasolą, ziołami i szynką; garmuggia z cebulą, groszkiem, karczochami. Warto spróbować farinatta, tordelli (świeży makaron), matuffi (miękka polenta). Drugie dania to duszony królik, pieczony dorsz z ciecierzycą, rovelline – panierowane i smażone plastry wołowiny w sosie pomidorowym z kaparami. Jeśli chodzi o desery to trzeba spróbować buccellato – typowy pączek z rodzynkami i anyżem. Jest tak znany że jest nawet lokalne przysłowie, które mówi że kto przyjeżdża do Lukki i nie zje Buccellato to tak jak by nigdy nie był w Lucce. Innym typowym deserem jest zupa lucchese jest to odmiana buccellato zmiękczona Vin Santo, truskawkami aromatyzowanymi winem i śmietaną.
Obserwujcie naszą stronę internetową – niebawem kolejna słoneczna podróż !
ODCINEK 5
Witajcie!!!
Dzisiaj przybliżę dwa miasta które są bliskie mojemu sercu.
Miłego czytania 🙂
Pistoia
Miasto które ma wiele tajemnic. W pierwszej chwili nieciekawe surowe i smutne miasto ale przyglądając się mu uważniej można zauważyć iż to dobrze zachowane średniowieczne miasto. Jest to miasto ambon z powodu trzech średniowiecznych kazalnic o wyjątkowym poziomie artystycznym. Ambony te znajdują się w kościele San Bartolomeno in Pantano, w kościele San Giovanni Fuoricivitas i w kościele Sant’Andrea.
Piazza del Duomo – jest monumentalnym sercem miasta Pistoi. Koncentrują się tu wszystkie symbole religijnej i cywilnej władzy tego miasta. Katedra jest otoczona z jednej strony dzwonnicą o wysokości 67 metrów (wieża kościelna) katedry Św. Zenona- najważniejszego kościoła rzymskokatolickiego w Pistoi, a z drugiej strony Pałacem Biskupim. Na Piazza Dumo znajdują się także takie budowle jak Baptysterium, Palazzo Podesta ( w tej chwili jest to dworek) i Palazzo del Comune (Ratusz), który od 1294 mieści władze polityczną miasta Pistoii. Po prawej stronie Ratusza znajduje się wieża Catilina, gdzie według legendy znajdują się szczątki rzymskiego żołnierza, który w 62 p.n.e. próbował obalić Republikę Rzymską. Ciekawostką Piazza del Dumo jest że od 998 (prawie od 100 lat) w każdą środę i sobotę plac zamienia się w ogromny bazar (można kupić buty, ubrania, akcesoria do domu, warzywa, owoce). Jest to nie do pominięcia spotkanie nie tylko dla mieszkańców ale także dla turystów. Jeśli będziesz przejeżdżał przez Pistoia w dniu 25 lipca, dzień poświęcony patrona Świętego Jacopo nie możesz przegapić la Giostra dell’Orso, jest to palio które właśnie się odbywa na Piazza del Duomo od 1200 r.
Piazza del Duomo – bazar
Katedra di San Zeno – najważniejszy kościół rzymskokatolicki w Pistoi poświęcony świętemu Zenonowi z Werony. Romańska fasada pochodzi z 1379 – 1440. Została ozdobiona trzema rzędami loggi i gankiem. Katedra na początku została nazwana cześć Św. Marcina a dopiero pod rządami Longobardów została nazwana na cześć Św. Zenona. We wnętrzu katedry znajduje się wiele rzeźb między innymi: marmurowe posągi świętych patronów – Św. Zenon i Św. Jakub. Wejście do katedry poprzedza ganek z przeszklonymi dekoracjami z terakoty autorstwa Andrei Della Robbia. Wnętrze katedry posiada 3 nawy, w których wyróżniają się Krucyfiks di Coppo, pomnik grobowy di Cino da Pistoia as przede wszystkim kaplica Krucyfiksu. W Katedrze mieści się także Retambulum Św. Jakuba. Zostało ona stworzone na przestrzeni dwóch wieków i jest wspaniałym dziełem złotników z Pistoi i Florencji.
Katedra di San Zeno
Dzwonnica Baptysterum – Dzwonnica i Baptysterium uzupełniają tryptyk zabytków religijnych Piazza del Duomo. Dzwonnica o wysokości 67 metrów została zbudowana na starożytnej wieży strażniczej Longobardów i na przestrzeni wieków została wielokrotnie przerobiona. Można tu podziwiać 3 różne style: podstawa z zegarem i kolejne pietra to styl longobardzki pozbawiony elementów dekoracyjnych. Pozostałe 2 piętra to styl pisański i pisańsko- lucchesse. Warto wejść na sam szczyt dzwonnicy, na samej górze można podziwiać piękną panoramę miasta a w bezchmurny dzień można także dojrzeć dzwonnicę Giotto i kopułę Katedry we Florencji. Ciekawostką jest sam zegar dzwonnicy, patrząc widać że nie pokazuje poprawnej godziny, ponieważ od 2011 roku zatrzymał się na godz. 3:47, ponieważ osoba, która zajmowała się zegarem przeszła na emeryturę.
Dzwonnica
Baptysterum
Kościół di Sant’ Andrea – najbardziej uderzającą rzeczą jest dekoracja na fasadzie przedstawiająca kawalkadę i podróż Trzech Króli i ambona autorstwa Giovanniego Pisano. Ważnym elementem kościoła jest także krucyfiks także autorstwa Giovanniego Pisano oraz chrzcielnica. Na drzwiach kościoła znajduje się głowa Tedici, zdrajcy miasta Pistoia. Według legendy głowa jest koloru czarnego, ponieważ przed wejściem do kościoła zgasły na nim pochodnie na znak pogardy.
Kościół Sant’Andrea
Piazza della Sala – jeśli Piazza del Duomo jest pocztówką Pistoi, to Piazza della Sala jest chyba najbardziej sugestywna. Na tym małym placu, który znajduje się na tyłach Baptysterium, od ponad 1.000 lat mieszkańcy robią zakupy. Nazwy ulic wokół placu mówią wszystko na temat funkcji tego placu: Via del Cacio (ulica sera), via dei Fabbri (ulica kowali), via degli Orafi (ulica złotników), via del Lastrone (nazwę wzięła od dużego kamienia, na którym sprzedawano rybę). Pośrodku palcu znajduje się studnia z małym lwem – przez wiele lat używana jako „wysypisko” dla rzeźników placu. Obok Placu della Sala znajduje się Piazza dei Ortaggi, mały plac zarezerwowany tylko do sprzedaży warzyw. Oba place dalej są miejscem zakupów ale także są centrum nocnego życia, są tu liczne restauracje, bary, miejsce spotkań młodych ludzi.
Piazza della Sala
Ciekawostką miasta jest Szpital del Ceppo, założony w 1277 roku. Jego fasadę ozdabiają terakotowe XVI-wieczne płaskorzeźby, autorstwa Giovanniego della Robbii. Przedstawiają one siedem uczynków miłosierdzia, medaliony oraz herby. Szpital ten jest najstarszym szpitalem na świecie i funkcjonował aż do 2013 roku kiedy to został zastąpiony nowym szpitalem Św. Jakuba. Dziś mieści się tu muzeum Instrumentów Operacyjnych, laboratorium apteczne z wyposażeniem do sporządzenia leków i utrwalania esencji i najmniejszy Teatr Anatomiczny. Szpital jest także punktem startowym wycieczek do podziemi Pistoi, ścieżki o długości 600 metrów, która pozwala odkryć rzymski most, średniowieczne pralnie, bramę miejską z mostem dojazdowym i dwa młyny.
Szpital del Ceppo
Jednak Pistoia to nie tylko ładna architektura, ale także miejsce, gdzie od lat produkowane są pyszne słodycze. Lokalny Willy Wonka, czyli Cavalieri Corsini swój sklep na Piazza di San Francesco otworzył w 1918 roku, a działalność kontynuowana jest przez jego dzieci i wnuki. Do dzisiaj na wystawie zobaczyć można ciężkie szklane słoje wypełnione po brzegi czekoladowymi słodkościami. Królują oblane polewami bakalie, pralinki z nadzieniem oraz czekolada z orzechami laskowymi, która doprawiona jest chili, cynamonem i gałką muszkatołową.
Po typowych toskańskich przystawkach – bruscchetta, salame toscano, finochiona to trzeba spróbować dania il carcerato typowe danie Pistoi. Danie to zrodziło się w więzieniu Santa Caterina gdzie więźniowie używali resztek mięsa doprawiając czerstwym chlebem gotowanym w bulionie z wnętrzności cielęcych. Warto też spróbować maccheroni col sugo d’anatra (maccheroni z sosem z kaczki) i striscioline di farina di mais con cavolo nero. (paski z mąki kukurydzianej z czarną kapustą). Wśród deserów warto spróbować brigidini di Lamporecchio ( złote gofry z jajkiem, mąką, cukrem i anyżem) kosztując przy tym dobre Vinsanto (święte wino).
Montecatini Terme
To jest jedno z najbardziej znanych miast uzdrowiskowych i jednym z głównych ośrodków turystycznych w okolicy. Historia term Montecatini sięga drugiej połowy XVIII wieku. Termy miasta są zasilane przez cztery źródła, które powstają pod ziemią na głębokości ponad 60 metrów. Z każdego z tych źródeł wypływa woda o własnych właściwościach i nadano im cztery różne nazwy: Leopoldina, Regina, Tettuccio i Rinfresco. Woda Leopoldina jest wykorzystywana do kuracji pitnej ma zdolności do oczyszczania układu pokarmowego, Woda Regina jest stosowana w leczeniu dysfunkcji dróg żółciowych, Woda Rinfresco sprzyja diurezie i przywracaniu soli mineralnych, woda Tettuccio oczyszcza wątrobę i działa na błonę śluzową żołądka, wspomagając trawienie.
Montecatini Terme ma wszystko co czego potrzeba, aby zapewnić zabawę i relaksujące wakacje. Uzdrowiska są otoczone licznymi klubami, restauracjami, dyskotekami a także drogimi sklepami. Miasto nie jest tylko oazą relaksu i zabawy, ale także jest to piękne miejsce do odwiedzenia. Warto zobaczyć:
- Parco Termale ,
- Termy Tettuccio,
- M.O.C.A,
- Funicolare, która prowadzi do Montecatini Alto.
M.O.C.A (Montecatini Contemporary Art – Muzeum Sztuki Współczesnej) została zaingurowana w 2012 roku jako pierwsza galeria obywatelska Montecatini. Wewnątrz można podziwiać dzieła takich artystów jak: Pietro Annigoni, Joan Miro. Galeria jest też miejscem tymczasowych wystaw tematycznych.
Piazza del Popolo to główny plac miasta, który znajduje się w niewielkiej odległości od stacji kolejowej Montecatini Centro. Viale Verdi wzdłuż tej ulicy znajdują się wszystkie główne zabytki i uzdrowiska.
Piazza del Popolo
Na ulicy Verdi znajdujemy Excelsior pierwsze spa, Termy Leopoldine (1777), Tamerici (1901), i Regina (1920). Nieco dalej na końcu alei docieramy do monumentalnego Tettuccio, zbudowanego w 1779 roku. Ten niesamowity kompleks charakteryzuje się dużym monumentalnym wejściem, imponującymi kolumnami, posągami z marmuru Carrara.
Termy Tamerici
Termy Tettuccio
Funicolare – Kolejka Linowa do Montecatini Alto łączy dwie części miasta Montecatini Terme i Montecatini Alto. Kolejka pochodzi z 1898 roku i jest drugą najstarszą kolejką we Włoszech. Wchodząc na pokład jej czerwonych pociągów poczujesz się jak w przeszłości.
Funicolare
widok z Montecatini Alto
Park Termalny – prawdziwe zielone płuco miasta. Park znajduje się w sąsiedztwie wszystkich głównych uzdrowisk. Park jest wykorzystywany do wydarzeń sportowych i różnego rodzaju inicjatyw a od kilku lat jest gospodarzem Miasta Świętego Mikołaja, które w okresie świąt przyciąga rzeszę turystów.
Park Termalny
Montecatini Terme to nie tylko uzdrowiska ale także można tu przyjechać na zakupy. Można tu znaleźć starożytne i charakterystyczne sklepy rzemieślnicze a także butiki wielkich marek. Trzeba też zajrzeć na bazar w Motecatini, które ma swoje konkretne dni :
- W każdy czwartek na Piazzale Leopoldo
- Dzienny na Viale Mazzini
- Dzienny historyczny i turystyczny na ulicy Grocco.
Na wszystkich tych bazarach można zakupić pamiątki, antyki, tekstylia ale przede wszystkim tradycyjne produkty miasta a także regionu.
Jeśli chodzi o kuchnię Montecatini Terme to warto spróbować takich dań jak : ribollita, flaki i bistecca alla fiorentina. Trzeba też spróbować wyrobów piekarniczych jak np. foccacia, gressini, schiacciata, chlebek toskański (przygotowany bez soli).
ODCINEK 6
Cześć wszystkim po weekendzie majowym!!!
Dziś opowiem o jednym z najciekawszym mieście nadmorskim w Toskanii.
Viareggio
Viareggio jest jednym z najbardziej znanych i najważniejszych ośrodków turystycznych na wybrzeżu Tyreńskim, szczególnie ze względu na swoje szerokie plaże i dla zabawy. Miasto okala z jednej strony morze, z drugiej białe szczyty Alp Apuańskich.
Plaże
Miasto powstało w 1172 roku kiedy mieszkańcy Lukki i Genui – sojusznicy przeciwko Pizie zbudowali najstarszą fortyfikację w mieście – Wieżę Matilde, która z biegiem czasu służyła jako bastion przeciwko piratom. W ten sposób wokół wieży wyrosła wzdłuż kanału Burlamacca, pierwotna dzielnica miasta, która do dziś stanowi idealną przystań dla rybaków i posiadaczy małych łódek. Oprócz turystyki miasto od zawsze także zaspokaja miłośników sztuki figuratywnej, można odwiedzić Muzeum Miejskie Willi Paolina i wyrafinowane dekoracje w stylu art.deco, które charakteryzują wiele willi w całym mieście. Warto także zobaczyć Muzeum Morskie.
Lungomare w Viareggio bardziej znane jako Passeggiata Margherita, słynie przede wszystkim z tego że co roku odbywa się jeden z najsłynniejszych karnawałów. Jest ona także nazywana promenadą ponieważ prowadzi do artystycznej ulicy z szeregiem historycznych budynków w stylu Art. Nouveau. Ważne historyczne budynki to Gran Caffe Margherita, Wieża Zegarowa, Palazzo delle Muse i teatr Politeama.
Lungomare di Viareggio
Burlamacco (symbol miasta)
Willa Argentina – jeden z najbardziej eleganckich domów w Viareggio. Została ona zbudowana w XIX wieku w stylu secesyjnym. Na zewnątrz znajduje się duży ogród zaś w środku znajdują się sale ozdobione obrazami, kolumnami, rzeźbami, ceramiką i mozaikami. Od czasu do czasu odbywają się wystawy sztuki.
Willa Argentina
Willa Paolina – została zbudowana także w XIX wieku i należała do siostry Napoleona, Paoliny Bonaparte. Dzisiaj mieści się Muzeum Archeologiczne i Muzeum Instrumentów Muzycznych oraz Galeria Sztuki Współczesnej.
Kościół San Paolino – to bazylika położona w historycznym centrum miasta. Został zbudowany około 1896 roku. W 1921 roku została dodana Dzwonnica, która podczas II wojny światowej została całkowicie zniszczona ale została szybko odbudowana. Wnętrze kościoła tworzą 3 nawy, wielkie organy i łuk triumfalny ale najważniejszym punktem jest mozaika przedstawiająca San Paolino i anioły na złotym tle.
Kościół San Paolino
Palazzo delle Muse – to jeden z historycznych budynków Viareggio. Pierwotnie został on nazwany na cześc Vittorio Emmanuele II, ale później nazwa została zniesiona. Dziś w budynku mieści Galeria Sztuki Nowoczesnej i Współczesnej, prezentująca około 3.000 prac.
Citadella del Carnevale – to plac w Viareggio gdzie zaczyna się to wielkie wydarzenie, który czyni to miasto sławnym. Plac ten został zainagurowany w 2001 roku i jest uważany jako największe centrum masek we Włoszech. Wewnątrz skupiają się warsztaty gdzie tworzy się ogromne alegoryczne platformy i gdzie są przechowywane gigantyczne wozy, dodatkowo otwarte dwa muzea: Muzeum Sztuki Współczesnej Carnevalotto o Muzeum Karnawału.
Karnawał w Viareggio
Viareggio nie tylko słynie z karnawału ale także z długich piaszczystych plaż. Najpopularniejszym miejscem jest La Darsena (przystań), w ciągu dnia warto skorzystać z bezpłatnej plaży, która znajduje się na samym końcu przystani (dzikiej okolicy znanej na całym świecie) zaś nocą warto zajrzeć do popularnych dyskotek i restauracji.
Ciekawym miejscem jest Pineta di Ponente – jest małym parkiem ale najbardziej popularnym. Tu można znależć kioski, lodziarnie, restauracje, wypożyczalnie rowerów. Wewnątrz znajduje się także staw łabędzi, korty tenisowe, minigolf i kręgle.
- Vascolandia – park na powietrzu o powierzchni około 350 metrów kwadratowych z nadmuchiwanymi placami zabaw.
- Trennino del cuore – plac zabaw z trampolinami, i ciuchcią która jeżdzi wokół placu.
- Boutique del Cocomero – uroczy domek z drewn, w którym można się delektować świeżym arbuzem.
- Torcadero Village – dyskoteka dedykowany tylko seniorom. W środku znajduje się restauracja. Jest to idealne miejsce na umilenie sobie czasu.
- Minigolf „Il Pirata”
- Wypożyczalnie rowerów i wiele innych atrakcji.
Pineta di Ponente 
Drugim miejskim parkiem to Pineta di Levante – obejmuje on Viale dei Tigli o długości 6 km, która dociera aż do Torre del Lago. W głębi lądu znajduje się najdziksza część sosnowego lasu, gdzie można uprawiać sport lub po prostu cieszyć się spokojem naturalnego parku, który dociera do morza, gdzie na przemian występują tereny podmokłe i zalesione a także wydmy.
Pineta di Levante
Jednym z obszarów absolutnie reprezentujących gastronomiczny świat tego terytorium jest Mercato di Viareggio, centrum dzielnicy, w którym można zanurzyć się w najbardziej intensywnych smakach lokalnej kuchni. Trzeba spróbować spaghetti alla marinara (spaghetti z sosem pomidorowym), allo scoglio (makaron z owocami morza) lub alla trabocollara (z różnymi rodzajami ryb), cacciuco (zupa rybna).
ODCINEK 7
Witajcie!!!
Dziś opowiem wam o Cinque Terre najbardziej dziewicza i fascynująca część Liguri i wybrzeża Tyrreńskiego. Nie znajdują się one w Toskanii ale warto wybrać się by podziwiać te przepiękne różnokolorowe miasteczka.
Cinque Terre składa się z 5 miasteczek : Riomaggiore, Manarola, Corniglia, Monterosso i Vernazza, Trzymając się ze wszystkich sił na klifach z widokiem na morze. Miasteczka te są częścią Parku Narodowego a od 1997 są wpisane Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Wybrzeże Cinque Terre może się wydawać niegościnne, ponieważ skaliste i strome, ale jest również pełne pięknych zatoczek i plaż oraz wspaniałych malowniczych szlaków do odkrycia. W głębi lądu Cinque Terre kryją piękne średniowieczne wioski, sklepy rzemieślnicze.
Portovenere – magiczne Portovenere nazywane jest bramą do Cinque Terre. W 1997 roku Porto Venere wraz z wyspami Palmaria, Tino, Tinetto i Cinque Terre zostało wpisane na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Zwiedzanie zaczynamy od Piazza Della Marina, tutejszy port jachtowy i stojące przy nim kolorowe kamieniczki. Nad miasteczkiem, na klifie góruje zabytkowy zamek. Można tu spacerować po nabrzeżu, błądzić wśród wąskich miejskich uliczek, wypoczywać na kameralnej plaży lub wybrać się na zapierający dech w piersiach spacer po pobliskim skalistym wybrzeżu. Portovenere to także świetne restauracje, klimatyczne bary i możliwość wypłynięcia statkiem do dowolnego portu w okolicy. Kolejnym miejscem do objerzenia jest kościół San Pietro zbudowany na skalistym cyplu w XIII wieku w stylu gotyckim, stanowiący jeden z symboli miasteczka. Przed kościołem znajduje się taras, z którego można podziwiać wody Morza Liguryjskiego. Słynnym miejscem jest Grota Byrona – jest to malownicza grota, z której poeta Lord Byron wypływał do swoich przyjaciół w Lerici. Zamek Diora jest to arcydzieło architektury militarnej. Zamek został zbudowany w 1167 roku. Zamek należał do rodu Diora, obecnie jest to największa atrakcja miasteczka.
Riomaggiore – starożytna wioska, która z trudem mieści się pomiędzy dwoma stromymi wzgórzami. Miasteczko wygląda jak szopka ze swoimi kolorowymi domkami zbudowanymi pionowo. Domy Riomaggiore są bardzo osobliwe ponieważ każde z nich ma podwójne wejście: jedno znajduje się na elewacji przy alei zaś drugie znajduje się z tyłu na poziomie górnej ulicy. Domy te mają tę wyjątkową strukturę od 1500 roku i miały służyć by z łatwością można było uciec przed Saracenami. W Riomaggiore rozpoczyna się najsłynniejsza droga – Via Dell’ Amore (Droga Miłości) – ścieżka jest wykuta w skale i prowadzi aż do Manaroli. Via Dell’Amore jest częścią Błękitnej Ścieżki, która łączy wszystkie wioski Cinque Terre. Swoją nazwę zawdzięcza napisowi , który anonimowy miejscowy mieszkaniec napisał na ścianie na początku ścieżki od strony Riomaggiore. W rzeczywistości anonimowy mieszkaniec tylko potwierdził co wszyscy wiedzieli, a mianowicie że ścieżka była miejscem, w którym spotykały się lokalne pary. Wstęp jest płatny ale to nie przeszkadza turystom zajmować całą dostępną przestrzeń. Warto zobaczyć w Riomaggiore zamek na wzgórzu Cericco, z którego roztacza się piękny widok na morze a także kościół parafialny San Giovanni Battista.
Manarola – to obraz o delikatnych kolorach, królestwo drzew oliwnych i winorośli, zaś domy są przedłużeniem wąskiego i długiego klifu. W dolnej części nadal można podziwiać stary młyn i olejarnię, które zostały odnowione przez Park Narodowy. W górnej części miasta stoi ponętny kościół San Lorenzo zbudowany w 1338 roku w stylu liguryjsko – gotyckim, składający się z trzech pięknych naw i barokowych wnętrz. Warto też zobaczyć Campanile Bianco – starożytna wieża kontrolno – obserwacyjna, zabytkowy szpital San Rocco i XV – wieczny Oratorium Disciplinati della Santissima Anuzziata. Oczywiście miłośnicy morza nie będą zawiedzeni: schodząc na plażę znajdziesz zakątki raju, z których można podziwiać zapierający dech w piersiach widok.
Corniglia – starożytna rzymska wioska, stoi na imponującym klifie o wysokości około stu metrów i jest jedynym miastem Cinque Terre niedostępnym od strony morza. Aby dotrzeć do miasteczka trzeba wspiąć się na Lardarine (wyczerpujące ceglane schody), 33 rampy z 377 schodami lub przejść przez jezdnię prowadzącą od torów kolejowych do miasta. Nazwa Corniglia pochodzi od rzymskiego kolonisty Corneliu, producenta ówczesnego białego wina. W tej uroczej wiosce trzeba zobaczyć gotycką parafię San Pietro i XVIII plac Largo Taragio z Oratorium Santa Caterina. Miasteczko to szorstki klejnot, złożony z małych alejek i wąskich uliczek wykutych w skale z piękną kamienistą plażą tak zwaną Spiaggione.
Vernazza – położona na imponującym klifie. Jest punktem startowym i lądowiskiem sił morskich, które w przeszłości miały za zadanie utrudniać przejście Saracenom. Średniowieczna wioska to tajemnicze i enigmatyczne zaułki, ukryte przez małe i urokliwe czerwono- żółto – różowe domki, które latem zatłoczone są przez turystów z całego świata. Uważana za jedną ze stu najpiękniejszych wiosek we Włoszech. Vernazza zachowuje swoją długą tradycję morską, przez którą przepływali tu ważni przywódcy i żeglarze. Warto zwrócić uwagę na przepiękny port, kościół Santa Margherita di Antiochia i pozostałości starożytnej ufortyfikowanej struktury miasta: Wieża strażnicza z XI wieku, Zamek Doria, Wieża klasztoru Ojców Reformowanych San Francesco i Belforte. Cudowne Sanktuarium Nostra Signora di Reggio i jego wysadzany drzewami plac.
Monterosso al Mare – to kraina, którą Eugenio Montale (laureat nagrody Nobla) tak kochał. Spędził tu lato i pisał o nim „skaliste i surowe miasto, azyl dla rybaków i rolników. Nadal utrzymuję tradycję rybaków w nienaruszonym stanie i nosi ślady swoich zmagań na morzu : średniowieczną wieżę, obecnie dzwonnicę kościoła San Giovanni, zamek z widokiem na morze, które obejmuje 3 wieże oraz Torre Aurora, ostatnia z 13 baszt, które w XVI wieku obejmowały i chroniły miasto. Będąc w mieście można wybrać rozrywkę w historycznym centrum miasta, gdzie się wyróżnia się kościół San Giovanni Battista, lub można pozostać w nowocześniej Fegina. Tu można podziwiać secesyjną willę rodziny Montale a także zażyć wspaniałe kąpiele. Plaża w Monterosso jest największą w Cinque Terre i piaszczysta w niektórych częściach i kamienista w innych.
Kuchnia Cinque Terre to proste dania, które zachowują niezmienione aromaty i smaki produktów ziemi. Głównym daniem jest przede wszystkim ryba: dorada, anchois, kalmary, okoń morski, ośmiornice, mątwy, grillowane, smażone, lub pieczone. Warzywa też są bardzo obecne w kuchni Cinque Terre: zupa z buraków, ogórecznika, karczochów, kapusty, porów i ziemniaków. Dania mięsne są nieliczne i ograniczone do dań z królika i z drobiu. Obiad zakończyć trzeba kieliszkiem Sciachetra’ słodkiego wina.
Jak dostać się do Cinque Terre
Dojechać do przepięknych wiosek można łodzią, pociągiem lub autobusem. Jeśli wybierzemy się pociągiem jest wiele linii na trasie Pisa – Genova, które pozwalają dotrzeć do wszystkich miast Cinque Terre. Także są pociągi z La Spezia i zatrzymują się we wszystkich wioskach Cinque Terre. Jeśli wolicie się cieszyć się spektaklem Cinque Terre z morza wiosną i latem codziennie wypływają łodzie z La Spezia, Porto Venere, Portofino i Lerici. Można wykupić Cinque Terre Card Battello – karta pozwala na korzystanie z łodzi i przemieszczania się nią a także można korzystać z dostępu ze wszystkich ścieżek i usług oferowanych przez Park. Można także dostać się do wiosek autobusem. Rozkłady jazdy różnią się w zależności od sezonu i należy o nie poprosić w La Spezia. Samochodem nie radzę się wybierać ponieważ nie ma nawet możliwości zaparkowania w Cinque Terre.
ODCINEK 8
Witajcie!!! Dzisiaj opowiem wam trochę o mowie gestów we Włoszech
We Włoszech gesty stanowią bardzo ważną część kultury i są niemalże nierozłącznie związane z włoskim stylem bycia. Wystarczy przyjrzeć się jakiejkolwiek włoskiej konwersacji, by zauważyć, że żywiołowe ruchy rąk nieodłącznie towarzyszą dynamice słów. Dzieje się to również podczas rozmów telefonicznych. Większość Włochów gestykuluje wówczas ze zdwojoną siłą, tak, jakby rozmówca po drugiej stronie był w stanie zobaczyć ruchy ich ciała. Mają one miejsce także podczas palenia papierosa i stania w ulicznym korku, nie mówiąc już o prowadzeniu samochodu.
Włosi mają gesty na każdą okazję. Niektóre są łatwiejsze do zrozumienia, ponieważ imitują przedmioty i ich użycie do wyrażenia koncepcji:
Kciuk i mały palec wyciągnięty , aby naśladować słuchawkę, nawiązując do rozmowy telefonicznej.
Kciuk i palec wskazujący połączone w koło, wraz z szybkim ruchem dłoni w linii poziomej, oznaczają, że wszystko poszło sprawnie i gładko – perfetto!
Kciuk i palec wskazujący ułożone w formę litery „L”, z jednoczesnym ruchem nadgarstka, oznaczają non c’è nulla (“nic nie ma”) – gdy coś się skończyło, czegoś brakuje (np. wina podczas przyjęcia), ale również, gdy rozmówca chce podkreślić, że nic się nie da zrobić (niente da fare).
Palce zetknięte opuszkami, skierowane w stronę sufitu, z jednoczesnym bardzo dynamicznym podnoszeniem i opuszczaniem dłoni pionowo w górę i w dół, oznaczają, że nie do końca rozumiemy, co też mówi do nas rozmówca (ma che stai dicendo?! – “co ty opowiadasz?!”). Jest też forma bardziej dosadna „ma che cazzo dici”. Dajemy mu tym samym do zrozumienia, że mówi od rzeczy. Gest ten, nierzadko oznaczający pytanie zabarwione irytacją („o co ci chodzi?”, „czego chcesz ode mnie?”), często można zauważyć przy okazji kłótni na drodze (che vuoi da me?).
Jeżeli nasz rozmówca przejeżdża wierzchnią częścią otwartej dłoni po podbródku, gest ten oznacza, że nic go nie obchodzi to, co do niego mówimy. Również i test gest szczególnie często używany jest na ulicy, gdy np. ktoś na kogoś trąbi. Oznacza wówczas dosłownie: „trąb sobie, ile chcesz, nie obchodzi mnie to!” (non mi importa!).
Jeden z najbardziej charakterystycznych tradycyjnych włoskich gestów to corna – “rogi”, czyli pokazanie rozmówcy małego i wskazującego palca, sugerując, że jego partnerka nie jest mu wierna (a więc jest on tzw. Rogaczem – „cornuto”. Nie zawsze ten gest jest wyrażeniem negatywnym. Używa się go też per scaramanzia, czyli w sytuacjach, w których w Polsce puka się w niemalowane drewno.
Jeśli wam wszystko smakowało, robimy zabawny gest wiercenia palcem w policzku. To komplement dla kucharza, że wszystko smakowało – „Buonissimo”.
Są też gesty, które wskazują niektóre części ciała, wskazując na ich funkcję:
Poklepywanie się po czole , gdy o czymś się zapomniałeś
Poklep palcem wskazującym swoją skroń, aby kogoś nazwać szalonym.
To nie wszystkie włoskie gesty, jest ich o wiele, wiele więcej. Według badań prof. Isabelli Poggi profesor psychologii ogólnej i psychologii komunikacji na Uniwersytecie Rzymskim, zakodowanych gestów używanych codziennie przez Włochów jest około 250. Zaskakujące jest to że jest to dziedzictwo w większości wspólne dla wszystkich mieszkańców półwyspu, pomimo różnic dialektalnych i kulturowych, które je wyróżniają.
ODC.9. Ciekawostki z życia.
Cześć wszystkim!!! Dziś opowiem wam moje ulubione miejsca
Będąc w Montecatini Terme moimi ulubionym miejscem jest Cukiernia Giovannini. Moim zdaniem ma najlepsze wyroby cukiernicze w mieście. Ciastka, ciasteczka, lody dla każdego coś dobrego.
Kolejnym fajnym miejscem by zjeść coś dobrego jest Restauracja Cibus. Można tu zjeść wszelkiego rodzaju potrawy od pysznych owoców morza aż po makarony z przeróżnym sosem. To miejsce ma bardzo miłą rodzinną atmosferę.
Moją ulubioną potrawą są gnocchetti con speck scarmozza e zucchine (gnocchi z szynką speck, serem scarmozza i cukinią).
Miejscem gdzie polecam się zatrzymać na nocleg to jest Hotel Montebello znajduje się na ulicy o tej samem nazwie. Hotel jest prowadzony przez fajnych przyjaznych ludzi. Pokoje są przestronne i mają wszystkie potrzebne udogodnienia. Śniadania są obfite a podczas obiadu i kolacji jest duży wybór dań. Hotel jest usytuowany w bardzo dobrym punkcie 5 min od centrum miasta i 10 mi od Dworca Kolejowego.
Fajnym miejscem na wypad z dziećmi jest Park Pinocchio. Znajduje się w miasteczku Collodi. Jest to fantastyczny park, który opowiada całą historię Pinocchia. Jest skonstruowany jako z park z niespodziankami wchodząc do parku znajdujemy dwie rzeźby które kondensują znaczenie historii Pinocchio – „Pinocchio i Wróżka” i Placyk z mozaikami. Jest to podróż etapami, z rzeźbami, budynkami i aranżacją zieleni, gdzie można sobie przypomnieć przygody Pinocchia poprzez działa znanych artystów XX wieku.
Drugim fajnym miejscem jest Zoo w Pistoii. Park obejmuje 7 hektarów ziemi i znajduje się ponad 400 zwierząt.
Będąc w Livorno warto przejść się wzdłuż morza mijając historyczne kąpieliska i Porticciolo Luigi Orlando (przystań). Dochodzi tak do przepięknej Terrazza Mascagni. Co roku tu przyjeżdżam i za każdym razem się tym miejscem zachwycam. Patrząc na plac charakterystyczne jest ułożenie płyt jak szachownica. Ciekawostką jest to że można przejść przez mury okalające Terrazza i zejść do morza, w tym miejscu woda jest płytka ale na dnie znajdują się skały wiec trzeba bardzo uważać. Idąc dalej znajdujemy duży budynek jest to Akwarium w Livorno, które warto odwiedzić. Jest rozmieszczony na dwóch piętrach o łącznej powierzchni około 3000 metrów kwadratowych, z 20 zbiornikami mieszczącymi 2000 zwierząt ponad 300 różnych gatunków, tunelem i zbiornikiem dotykowym.
Będąc w Viareggio zawsze zatrzymuje się w restauracji Eden. Mają najlepsze potrawy rybne i przepyszne desery. Moim ulubionym daniem są gnocchi con polpa di granchio (gnocchi z mięsem z kraba).
Fajnym miejscem na wypoczynek jest miejscowość Marina di Pisa. Jest to typowy kurort. Charakteryzuje się w większości z kamienistych wąskich plaż. Przy Lungomare można znaleźć wiele knajpek i restauracji. Ja zazwyczaj jeśli chodzi o plażowanie wybieram kąpielisko Il Gabbiano. Przede wszystkim dlatego że ma szeroką piaszczystą plażę i że w trakcie plażowania coś pysznego zjeść. Dużym plusem są też kabiny i stoły ustawione przy nich, jeśli nie ma się ochoty skorzystać z restauracji. To kąpielisko oferuje także możliwość mini domków do wynajęcia.
Cześć Wszystkim!!!!
Dziś wam przedstawię kilka pozycji najciekawszych filmów, które warto według mnie zobaczyć:
- Słodki koniec dnia – Kasia Smutniak i Krystyna Janda – film opowiada o polskiej poetce mieszkającej we włoskiej wiosce Volterra. Jej życie toczy się w rytmie włoskiej prowincji, jednak zostaje wywrócone do góry nogami, gdy otrzymuje szokującą wiadomość o tragicznym wydarzeniu.
- Allaciate le Cinture (zapnijcie pasy). – wspaniały film Ferzana Ozpeteka w głównej roli Kasia Smutniak – Życie wystawia dwoje małżonków na ciężką próbę. Chociaż postronnym może wydawać się, iż związek Eleny i Antonia dawno już utracił żar pierwotnego magnetyzmu, gdy kobiecie przychodzi zmierzyć się z chorobą, okazuje się, iż jej mąż staje na wysokości zadania, i oboje podejmują walkę z potężnym wrogiem.
- Perfetti sconosciuti (Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie) Paolo Genovese– Kasia Smutniak – Grupa starych przyjaciół spotyka się na kolacji, w czasie której mają zamiar podziwiać zaćmienie Księżyca. Postanawiają położyć na środku stołu swoje telefony komórkowe i publicznie odczytywać smsy, o ile jakiś nadejdzie podczas wieczoru. To samo dotyczy przychodzących rozmów oraz zdjęć. Nikt nie przewidział, jak potoczy się wieczór i jak SMS-y wpłyną na życie znajomych.
- Il Postino (Listonosz) – Michael Radford i Massimo Troisi – brawurowa rola Massimo Troisi – opowieść o prostym listonoszu, który odkrywa swoją pasję do poezji dzięki dostarczaniu korespondencji znanemu pisarzowi.
- L’ultimo bacio (Ostatni Pocałunek) –Gabrielle Muccino – film opowiada o grupie przyjaciół, która zmaga się z przeciwnościami losu w życiu dorosłym.
- Baciami Ancora – Gabriele Muccino – Spojrzenie na życie Carla, Giulii i ich przyjaciół po 10 latach od wydarzeń z filmu „Ostatni pocałunek”.
- Le fate ignoranti (on, ona, on) – Ferzan Ozpetek – film opowiada o śmierci, zdradzie, miłości i ukrytej prawdzie.
- Saturno Contro (pod dobra gwiazdą) – Gabrielle Muccino – opowiada o grupie przyjaciół, która się konfrontuje z zyciem dorosłym.
Gli anni piu belli (Najlepsze lata) – Gabrielle Muccino – film opowiada o grupie przyjaciół na przestrzeni lat. Z biegiem czasu życie weryfikuje marzenia bohaterów, przynosi osobiste rozczarowania, krach ideowy, zawodowe frustracje. Jednocześnie jednak rosnąca samoświadomość i dojrzałość pozwalają czwórce przyjaciół podjąć próby naprawy zniszczonych przez złe wybory relacji.
A casa tutti bene (W domu wszystko ok)– Gabriele Muccino – Członkowie licznej włoskiej rodziny przybywają na małą wyspę, by świętować rocznicę ślubu przedstawicieli najstarszego pokolenia. Z powodu złych warunków atmosferycznych ich pobyt przedłuża się a na jaw wychodzi szereg tajemnic.
Venuto al mondo (Ponownie urodzony) – Sergio Castellitto – Samotna matka wraz z dorastającym synem przyjeżdża do Sarajewa, gdzie podczas konfliktu bośniackiego zginął jego ojciec.
Il traditore (Zdrajca) – W centrum opowieści znajduje się Tommaso Buscetta, boss, który złamał omertę, czyli mafijną zmowę milczenia. Dzięki jego zeznaniom doszło do najgłośniejszego procesu przeciwko Cosa Nostrze: tzw. maxiproces doprowadził do skazania 362 przywódców przestępczej organizacji. Było to największe w historii zwycięstwo państwa nad mafią.
ODC.11.
Cześć Wszystkim!!!
Dziś przedstawię Wam kilka prostych zwrotów po włosku. Będą wam na pewno przydatne podczas podroży do Włoch.
Si – tak
No – nie
Come ti chiami? – Jak się nazywasz?
Mi chiamo….. – nazywam się
Di dove sei? – Skąd jesteś?
Quanti anni hai? – ile masz lat?
Dove abiti? – gdzie mieszkasz?
Sono polacca/polacco – jestem z Polski
Come stai? – Jak się czujesz?
Perche? – Dlaczego?
Scusi? – przepraszam
Bene, grazie – dobrze dziękuje
Per favore – Poproszę
Grazie – Dziękuje
Buongiorno – Dzień dobry ( do 12:00)
Buon pomeriggio –miłego popołudnia (od 12:00 – 17:00)
Buonasera – Dobry wieczór (od 17:00)
Buonanotte – Dobranoc
Arrivederci – Do widzenia
Buon Appetito –Smacznego
Salute – na zdrowie
Buona Fortuna – Życzę szczęścia
Buon viaggio – miłej podróży
Mi dispiace – Przykro mi
Strada – ulica
Pedaggio autostradale – opłata za przejazd autostradą
Stazione dei treni – Dworzec kolejowy
Aereoporto – lotnisko
Fermata del bus – przystanek autobusowy
Che ora e’ – która godzina?
Quanto costa? – ile kosztuje?
Dottore – lekarz
Spiaggia – plaża
Mare – morze
Bagnino – ratownik
Telo mare – ręcznik plażowy
Ombrellone –parasol
Sdraio – leżak
Lettino – łożko
Prezzo – cena
Costo – koszt
Ristorante – restauracja
Coperto – do rachunku doliczone nakrycie stołu (widelce, noże, talerze)
Conto – rachunek
Mangiare – jeść
Bere – pić
Collazione – śniadanie
Pranzo – obiad
Cena – kolacja
Tavolo – stół
Cameriere – kelner
Primi piatti – pierwsze danie
Secondi piatti – drugie danie
Contorno – dodatki
Liczby:
1 uno
2 due
3 tre
4 quatro
5 cinque
6 sei
7 sette
8 otto
9 nove
10 dieci
Cześć Wszystkim!!!
Przepisy kulinarne
Witam wszystkim!!!
Dziś przedstawię kilka przepisów kulinarnych kuchni toskańskiej.
Baccalả alla Livornese (Dorsz w stylu Livorno)
Składniki:
400g wymoczonego solonego dorsza
olej do smażenia
200g pomidorów koktajlowych lub pomidorów w puszce
oliwa z oliwek z pierwszego tłoczenia
czosnek
pietruszka
pieprz
mąka
Szczypcami usunąć ości z solonego dorsza, po czym pokroić go na kawałki.
Poszczególne kawałki ryby oprószyć mąką i mocno obsmażyć z obu stron, a następnie papierowym ręcznikiem kuchennym usunąć nadmiar tłuszczu.
W rondlu zagotować pomidory koktajlowe z oliwą, ząbkami czosnku i pieprzem.
Gdy sos zgęstnieje, delikatnie umieścić w rondlu solonego dorsza.
Gotować przez ok 20 minut, gdyż tyle potrzeba na ugotowanie pomidorów.
Wyjąć ząbki czosnku. Podawać z odrobiną posiekanej natki pietruszki.
Fiori di zucca fritti (smażone kwiaty cukinii)
Składniki:
kwiaty cukinii
275 ml wody gazowanej
185 g mąki
sól do smaku
olej z nasion
1. Najpierw przygotować ciasto. Przesiać mąkę do dużej miski, po czym stopniowo dodać wodę, uważając aby nie zrobiły się grudki.
2. Gdy ciasto będzie miało jednolitą konsystencję, dodać sól, po czym włożyć do lodówki na przynajmniej pół godziny.
3. Dokładnie wymyć kwiaty, po czym delikatnie zanurzyć je w zimnej wodzie.
4. Odcedzić i delikatnie osuszyć czystą ściereczką.
5. Palcami oderwać od kwiatów łodyżki oraz usunąć pokryte pyłkiem pręciki z wnętrza i drobne listki u podstawy. Włożyć czyste kwiaty cukinii do miski.
6. Na dużej patelni rozgrzać olej z nasion.
7. Delikatnie i pojedynczo maczać kwiaty w cieście, uważając aby ich nie uszkodzić, po czym natychmiast kłaść na rozgrzany olej, pamiętając aby przewrócić w czasie smażenia.
8. Gdy będą gotowe, wyjmować i układać w misce wyłożonej papierowym ręcznikiem kuchennym, aby osączyć nadmiar oleju.
9. Podawać na gorąco.
Faggioli all’ uccelletto (Duszona fasola)
Składniki
300 g świeżej fasoli cannellini
1/2 szklanki oliwy z oliwek
200 g pomidorów z puszki
4 kiełbaski wieprzowe
1 gałązka szałwii
2 ząbki czosnku
sól do smaku
pieprz mielony do smaku
1. Zacząć od ugotowania fasoli, co wymaga szczególnej uwagi: należy umieścić fasolę w garnku, może być z terakoty, i zalać wodą na wysokość 4 palców.
2. Powoli doprowadzić do wrzenia, po czym zmniejszyć ogień i dalej gotować na małym ogniu aż fasola będzie miękka (ale nie może się rozpadać).
3. Gdy fasola będzie gotowa, w rondlu rozgrzać olej i podsmażyć na nim czosnek i gałązkę szałwii.
4. Po 2-3 minutach dodać pomidory z puszki i dusić aż powstanie dość gęsty sos.
5. Następnie dodać ugotowaną wcześniej fasolę i obrane kiełbaski, i gotować jeszcze przynajmniej przez 15 minut.
6. Doprawić solą i pieprzem.
7. Podawać na gorąco bezpośrednio po przygotowaniu.
Ribollita (zupa chlebowa)
Składniki:
2 szklanki ugotowanej białej fasoli (może być z puszki i może być też czerwona fasolka)
1/4 szklanki oliwy z oliwek
1 łyżka posiekanego czosnku
1 łyżka posiekanego rozmarynu
1 duża cebula, obrana i posiekana
2 marchewki, posiekane w kostkę
2 ziemniaki, pokrojone w kostkę
2 selery naciowe, posiekane
¼ główki małej kapusty – cavolo nero lub jarmuż (grubo posiekane)
1 puszka pomidorów bez skóry
2 szklanki rosołu czy bulionu z kurczaka
czerstwy chleb i tarty parmezan
Zmiksować na gładką masę jedną szklankę fasoli. Odstawić ją na bok. Przez około 20 minut w garnku z grubym dnem delikatnie dusić czosnek, rozmaryn, cebulę, seler, marchewkę i kapustę na oliwie z oliwek, mieszając od czasu do czasu. Dodać całą, odstawioną i wcześniej roztartą fasolę, bulion, ziemniaka i pomidory. Dusić na wolnym ogniu jeszcze przez godzinę. Można na koniec wrzucić chleb i gotować jeszcze chwilę (lub chleb osobno już do gotowej zupy). Doprawić do smaku solą, pieprzem i peperoncino. Posypać parmezanem i wlać łyżkę oliwy z oliwek na surowo.
Cacciucco (zupa rybna)
Składniki:
200g ryb słonowodnych typu kurek, flądra, dorsz
200g ryb z rodziny rekinowatych
kilka małych ośmiorniczek lub jedna średniej wielkości
6-8 średnich krewetek
4-6 krewetek tygrysich
kilka krążków kalmarów
200g omułków lub innych małż
250g pomidorów krojonych w puszce
100ml czerwonego wina wytrawnego
1 średnia szalotka
2 ząbki czosnku
4-6 kromek chleba
pół cytryny
suszone lub świeże chili
sól morska
kilka gałązek świeżego oregano
oliwa extra vergine
Przygotowanie dania zaczynamy od oczyszczenia wszystkich darów morza. Warto zostawić część krewetek nieobranych oraz kilka małż w muszlach, aby przybrać nimi finalnie danie na talerzu.
Na oliwie podsmażamy drobno posiekaną szalotkę wraz z rozgniecionym ząbkiem czosnku. Jeśli używamy ośmiornic lub innych głowonogów, to one powinny trafić na patelnię jako pierwsze. Całość doprawiamy od razu chili oraz po kilku minutach podlewamy czerwonym winem wytrawnym. Gdy alkohol wyparuje dodajemy na patelnię pomidory, zwiększamy ogień tak, aby sos znów nabrał temperatury. Układamy na patelni kawałki ryb, im większe, tym dłużej musimy je trzymać pod przykryciem zanim dodamy pozostałe owoce morza. Po 10-20 minutach na patelni powinny się znaleźć również małże i krewetki. Całość trzymamy pod pokrywką kolejne 5-10 minut i doprawiamy ewentualnie do smaku solą, choć należy pamiętać że nieco słoności dadzą już krewetki, ale przede wszystkim małże.
Po tym czasie zdejmujemy cacciucco z ognia i wciąż przykryte zostawiamy na około kwadrans. W tym czasie grillujemy lub podpiekamy w piekarniku kilka kromek chleba, które następnie jeszcze ciepłe nacieramy sowicie czosnkiem. Danie serwujemy z grillowanym chlebem, kawałkami cytryny oraz świeżym oregano.
Papardelle al cinghiale
Składniki:
300g makaronu pappardelle
500g mięsa mielonego z dzika
400g passaty pomidorowej
1 marchewka
1 cebula
2 ząbki czosnku
2 łodygi selera naciowego
Gałązka rozmarynu
Butelka czerwonego wina (jeden kieliszek do potrawy, reszta do wypicia)
Na oliwie z oliwek przez około 10 minut podsmażamy dość drobno pokrojoną cebulę, seler naciowy, cebulę i czosnek
Dodajemy mięso z dzika oraz posiekany rozmaryn i podsmażamy razem jeszcze przez około 10 minut, co jakiś czas mieszając
Teraz dolewamy wino, odparowujemy alkohol i dodajemy passatę pomidorową
Gotujemy przez około 3,5 godziny pod przykryciem, ale jeśli konieczne będzie zredukowanie sosu, to na koniec gotujemy jeszcze przez chwilę bez przykrycia
Dodajemy do sosu ugotowany makaron pappardelle i dokładnie mieszamy
Panforte
Składniki:
0 g mąki pszennej
1 łyżka kakao
pół łyżeczki gałki muszkatołowej
szczypta białego pieprzu
50 g cukru
150 g miodu
30 g masła
100 g orzechów laskowych Bakalland
100 g migdałów Bakalland
180 g mieszanki keksowej Bakalland
100 g fig duże owoce Bakalland
100 g suszonych moreli Bakalland
Tortownicę o średnicy 23 cm wykładamy papierem do pieczenia. Do miski przekładamy orzechy laskowe, migdały, mieszankę keksową, morele oraz lekko posiekane figi. Do bakalii dodajemy mąkę, kakao, pieprz oraz gałkę muszkatołową. Wszystko mieszamy by bakalie dokładnie zostały pokryte suchymi składnikami. W garnku umieszczamy miód, masło i cukier. Podgrzewamy na małym ogniu do momentu, gdy wszystkie składniki rozpuszczą się i połączą, a cała masa zacznie się pienić. Mieszankę gotujemy jeszcze około 2-3 minuty. Następnie szybko przelewamy postały syrop do bakalii i energicznie mieszamy aby masa została rozprowadzona między bakaliami. Powstałą masę przekładamy do tortownicy układając ją równomiernie. Pieczemy w temperaturze 165 stopni przez około 35-40 minut.
Zapraszamy także na stronę FB